Δύο χρόνια πανδημίας. Δύο χρόνια η υφήλιος στροβιλίζεται: στην αρχή τον αποκάλεσαν «αόρατο εχθρό», μετά, όταν διαπιστώθηκε πόσο πολύ «χτυπά», τον χαρακτήρισαν «ύπουλο», «φονικό». Ομως, οποιονδήποτε επιθετικό προσδιορισμό κι αν του έχουν δώσει, εντούτοις το μόνο που κάνει όλη η υφήλιος επί διετία είναι… «να παίζει άμυνα»! Τόσους μήνες πορευόμαστε με ελπίδες, επιφυλάξεις, παραδοχές, υποθέσεις, πιθανότητες. Αλλά και χωρίς βεβαιότητες. 

  Οποιαδήποτε δήλωση, άποψη, εκτίμηση, που προέρχεται από επιστήμονα και ανοίγει ένα παράθυρο ελπίδας σε αυτή τη διετή «μαυρίλα», γίνεται δεκτή σαν «μάννα εξ ουρανού», σαν σταγόνα νερού σε άνυδρο τοπίο. Οπως θα έλεγε και ο Σαββόπουλος «ακούγεται ευχάριστα στ’ αυτί μας… κι ακούγοντάς τον ησύχαζε η ψυχή μας». Ποιος δεν θα ήθελε μέσα σε αυτό το έτος να έρθει το τέλος της πανδημίας; Ποιος δεν θα ήθελε να τελειώσει η πανδημία… χθες; Δυστυχώς, όμως, η αλήθεια είναι ότι, όταν και όποτε φύγει αυτή η πανδημία, θα έχει αφήσει πίσω της εκατομμύρια νεκρούς.  Οι κοινωνίες δεν θα βγουν όρθιες. Κι εδώ είναι το μεγάλο λάθος που κάνουν οι πολιτικοί σε όλες τις χώρες. Υπόσχονται και προσδοκούν να βγουν οι κοινωνίες όρθιες από την κρίση. Δεν θα συμβεί αυτό! Θα βγούμε με πολλούς συνανθρώπους μας να μην είναι ανάμεσά μας…

   Με διαφορετικά συναισθήματα μέσα μας.

   Με πιο άγριους χαρακτήρες.

   Με ματωμένες οικονομίες.

   Οταν τελειώσει αυτή η πανδημία, η υφήλιος θα είναι αλλιώς. Εμείς θα είμαστε αλλιώς. Το ζήτημα είναι αν θα καταφέρουμε, με τόσο υψηλό τίμημα σε ανθρώπινες ζωές που πληρώνουμε, να διδαχθούμε. Και τα κράτη, οι κυβερνήσεις, οι διεθνείς οργανισμοί να πάρουν το «μήνυμα» για πιο ανθρωποκεντρική προσέγγιση των προβλημάτων.Με δεδομένες τις ανισότητες, δεν μπορεί παρά να στραφεί η προσοχή σε πολιτικές που να μη διαιρούν τους πολίτες, να τους κάνουν συμμετόχους στην ανάπτυξη, να νιώθουν ότι υπάρχει κοινωνική δικαιοσύνη. Θα είμαστε αλλιώς - και αλλιώς πρέπει να πορευθούμε.